zondag 30 december 2018

2018 op Twitter: een terugblik

Vorig jaar maakte ik voor het eerst een overzicht van mijn jaar op Twitter en tot mijn verassing kreeg ik de vraag of ik dat ook voor 2018 ging doen. Natuurlijk, ik ben niet vies van wat egocentrisch gedrag. 2018 was een nog beter jaar dan 2017. Zo was ik te gast bij Radio 1 voor De Taalstaat, waar ik door Frits Spits werd geïnterviewd (hier kan je het fragment terugluisteren), kreeg ik een special met mijn tweets bij Dit Is Waarom Mensen Op Twitter Zitten en stond ik in de Twitter Top 500 (op plaats 269). Met dank aan Twitter Analytics is hier het overzicht van mijn 2018 op Twitter.

Twitter Analytics kijkt niet naar het aantal likes of retweets, maar naar hoeveel mensen je met je tweet hebt bereikt. Bij de hoeveelheid volgers worden de mensen die je ontvolgen niet meegerekend. Op 29 december 2017 had ik 3042 volgers. Vandaag zijn dat er 6211, dus dat betekent dat ik nu nog beter moet opletten wat ik tweet omdat er nog meer mensen meelezen, yay!

Januari
In januari kreeg ik 636 nieuwe volgers. Dat kwam vooral doordat twee tweets op één dag viral gingen. Er was een storm - letterlijk.



De jacuzzi bleef helaas staan, maar mensen op Twitter zijn heel sociaal, dus ik kreeg andere mooie dingen aangeboden.



Iedereen die Twitter kent, weet natuurlijk dat elke discussie vroeg of laat ontspoort. In dit geval was het vroeg.



Verder was ik deze maand te horen op Radio 1 en natuurlijk was januari ook de maand waarin Wie is de mol? weer begon. En wat een begin was het, we werden getrakteerd op de beste opening ooit!



Februari
In februari kreeg ik 170 nieuwe volgers, een flinke dip na januari. Op televisie hadden we de Olympische Winterspelen, Wie is de mol? en natuurlijk De Luizenmoeder. In mijn beste tweet van de maand verwelkomde ik de koning als erelid van de Mobiele Brigade.



Ik bedenk graag dat hij zijn kinderen aan het appen was dat ze NU de televisie moeten aanzetten, of zijn moeder om te klagen dat de stoeltjes wel erg hard waren. De koning was overigens ook de meest enthousiaste supporter van de Nederlandse schaatsers.



De Luizenmoeder was natuurlijk fantastisch en daar tweette ik veel over. Zo bespraken juf Ank, juf Helma en directeur Anton hoe ze geslachtsdelen zouden benoemen tijdens de seksuele voorlichting. Heerlijk actueel, aangezien de vagina sinds een paar weken opeens een poenie zou moeten heten (poeniet dus).



Maart
Ik kreeg precies 500 nieuwe volgers. Maart is altijd een verdrietige maand voor de televisie, want Wie is de mol? en alle andere leuke programma's die in januari zijn begonnen zijn aan het begin van deze maand afgelopen. Dit jaar viel Pasen in maart en dat betekent dat The Passion op televisie was. Mijn tweets over dat programma waren niet zo boeiend, maar gelukkig gebeurden er ook andere dingen. Zo was er natuurlijk de ophef van het Reformatorisch Dagblad over een reclamecampagne met twee zoenende mannen:



Overigens heb ik die petitie echt gemaakt, maar de website waarop ik dat deed keurde hem niet goed. Gelukkig hadden andere mensen op Twitter acties die wél werkten.

Verder had ik in maart een briljante ingeving over wie de nieuwe presentator van Wie is de mol? had moeten worden.



Ten slotte is maart natuurlijk ook de maand voor april en we weten allemaal met welke mooie dag april begint. Vooral de NS bezorgden (ja, meervoud, NS staat voor Nederlandse Spoorwegen) ons voorpret.



April
In april kreeg ik 693 nieuwe volgers, het hoogste aantal in 2018. Mijn televisietweets gingen vooral over de Formule 1 en Bed & Breakfast. Maar natuurlijk was er ook de social media-ophef over Dotan, die een trollerleger had gecreëerd om zichzelf de hemel in te prijzen en andere zangers de grond in te boren.



Verrassend genoeg ging mijn tweet over de Formule 1 die de meeste mensen heeft bereikt niet over een race. Bizar genoeg wel over mensen die het nodig vonden seksistische opmerkingen te maken omdat ik geniet van de races.



De eerste races van het jaar waren overigens niet zo'n positieve ervaring voor de fans van Max Verstappen.



Eigenlijk was april helemaal niet zo'n leuke maand. Ik kreeg veel nare tweets en privéberichten (DM's). Nadat iemand me een 'domme zeug' noemde en in slecht Nederlands voorspelde dat al mijn volgers meteen weg zouden zijn zodra ik een foto zonder make-up zou plaatsen, zette ik een foto van mezelf zonder make-up online.



Wat er gebeurde is een hoogtepunt van mijn Twitterjaar: mensen besloten massaal mij juist te gaan volgen en zo werd april de maand waarin ik de meeste volgers kreeg (en waarin ik een arrogante trut werd dankzij alle lieve reacties).

Mei
Toen was het alweer mei. Ik kreeg 200 nieuwe volgers en het was tijd voor het songfestival, het absolute hoogtepunt van televisiekijkend Twitter! Helaas kon ik niet aanwezig zijn bij de live kijken-en-twitteren-avond die The Best Social Media had georganiseerd, maar ik kon wel live kijken. Wat was Waylon fantastisch en wat had hij een hogere plek verdiend.







Natuurlijk tweette ik ook over de andere landen.



Juni
In juni kreeg ik 70 nieuwe volgers, een dieptepunt van het jaar, hoewel ik het zelf nog steeds heel veel vind. Dat zijn meer dan twee nieuwe volgers per dag. De televisie was in juni niet zo heel spannend, dus mijn beste tweets volgens Twitter Analytics gingen over mij. Allereerst was er natuurlijk mijn nieuwe profielfoto, geschoten tijdens het finaleweekend van de schrijfwedstrijd Write Now!.



Misschien werd ik daarom opeens minder gevolgd dan in de voorgaande maanden. Nee, dat meen ik niet, de foto is heel mooi geschoten. Tijdens dat weekend werd ik ook nog eens derde. Waarschijnlijk omdat de organisatie medelijden met me had, ik stond al voor de vierde keer in die finale en ik had de top drie (of de eervolle vermeldingen) nog nooit gehaald.



Verder deelde ik ook wat 'studie struggles' op Twitter.



Maar ik zal juni vooral onthouden als de maand waarin ik bijna werd vermoord.



Juli
In juli kreeg ik 74 nieuwe volgers, dus het ging weer de goede kant op! Op televisie was veel sport, zoals voetbal en Formule 1. Daarnaast begon ik op Twitter bij te houden welke boeken ik uitgebreid recenseer. Het hoogtepunt van deze maand was natuurlijk de ongelooflijk goed zichtbare bloedmaan.



Verder vermaakte ik me nog even met Tinder.



En het werd ook duidelijk waarom de bovenstaande Tindermatch en ik niet voor elkaar waren bestemd.




Augustus
In augustus kreeg ik 121 nieuwe volgers. Wat vooral opviel op televisie, was de fantastische uitzending van Zomergasten met Louis van Gaal.



Verder tweette ik in augustus vooral over kleren.





September
In september kreeg ik 218 nieuwe volgers. Het was een prachtige maand, afgezien van het verdriet omdat de vakantie voorbij was, want alle fans van leedvermaak werden op hun wenken bediend met Ik vertrek en Boer Zoekt Vrouw. Ook mijn opa is fan.



Gelukkig was ook dit seizoen weer een bron van vermaak voor velen.



Helaas niet voor iedereen.



Gelukkig had Ik vertrek meer inhoud.



Oktober
Ik kreeg 178 nieuwe volgers. Boer Zoekt Vrouw en Ik vertrek waren nog steeds op televisie en ook was het tijd voor het Televiziergala. Beau van Erven-Dorens won terecht met zijn prachtige documentairereeks Five Days Inside. Voor sommige mensen was het een minder prettige maand.



Komende februari begint De Luizenmoeder weer, dat tijdens het gala ook in de prijzen viel.



November
In november kreeg ik 89 nieuwe volgers. Boer Zoekt Vrouw was nog steeds op televisie en alle sceptici, inclusief ik, werden ervan overtuigd dat de liefde nog niet is uitgestorven.



Verder werd ik twee keer voorbijgereden door de bus in een dorp waar je driehonderd jaar op de volgende moet wachten, terwijl ik gewoon zwaaide. Ik wacht nog steeds op een reactie van de busmaatschappij op mijn klachten. Maar goed, het is bijna het einde van het jaar, dus laten we positief blijven.



December
In december heb ik tot nu toe 94 nieuwe volgers gekregen en passeerde ik de magische grens van 6200 volgers. Het seizoen van Boer Zoekt Vrouw eindigde helaas, maar gelukkig kregen we daarvoor Heel Holland Bakt in de plaats.



En daarnaast is december natuurlijk de maand van de feestdagen - en de maand waarin ik mijn innerlijke kerstboom ontdekte.



Nawoord
Vorig jaar waren mijn beste tweets (lees: met de meeste interactie) vooral tweets over televisie, maar dit jaar doen tweets over mijn eigen leven het erg goed. Opvallend is dat het aantal nieuwe volgers per maand erg uiteenloopt: in juni had ik er 70, in april 693. Als je hier een grafiekje van zou maken, wat ik niet doe omdat ik al veel te veel tijd aan deze onzin heb besteed, krijg je een nogal schokkerig geheel. De conclusie is dat ik het nog steeds erg leuk vind op Twitter en dat het me eigenlijk niet boeit hoeveel volgers ik krijg. Vorig jaar vond ik 3000 veel en 6211 is ook veel, het is geen ander gevoel of iets dergelijks. Bovendien zijn er veel belangrijkere dingen in het leven, zoals Tony Chocolonely karamel zeezout of heksenkaas met chili.


Deel dit berichtPin ditDeel dit via e-mail
op Geen opmerkingen: Links naar deze post
Labels: , ,

zaterdag 6 oktober 2018

Over amateurschrijvers en onzekerheden

Vandaag wil ik stoppen met schrijven.

 Van mezelf moet ik wekelijks een column publiceren, omdat het goed is om als amateurauteur kilometers te maken. Dat niet elke column fantastisch kan zijn, heb ik begrepen. Dat ik niet over elke column tevreden kan zijn, heb ik geaccepteerd. Het gaat om de oefening.

Waar ik meer moeite mee heb, is proza. Fictie is mijn eerste en grootste liefde. Ik kan verdwijnen in boeken, gelukkig worden van boeken en me een week beroerd voelen van boeken. Het is niet gek dat ik zelf verhalen schrijf, ik las laatst dat we de gewoonte hebben om de mensen van wie we houden na te doen. Waarom zou dat niet ook voor voorwerpen gelden?

Schrijven op zich is niet het probleem. Ik heb ideeën genoeg, ik heb een laptop, ik maak tijd. De problemen komen pas als alleen schrijven niet meer genoeg is. Op mijn zeventiende won ik voor het eerst een prijs bij een schrijfwedstrijd. Voor mij was dat de bevestiging dat ik iets kon. Fantastisch en verschrikkelijk tegelijk, want na dat moment zou het steeds moeilijker worden om tevreden te zijn met alleen schrijven.

Eén van de meest gelukkige momenten is wanneer je ontdekt dat je een talent hebt, dat je ergens beter in bent dan je directe omgeving, dat je iets kunt wat je gelukkig maakt. Beter dan dat wordt het niet meer. Na het winnen van mijn eerste prijs ontmoette ik andere jonge schrijvende mensen met hetzelfde ‘talent’ dat ik dacht te hebben. Niet vijf, niet tien, niet twintig, ik denk dat ik minstens vijftig namen ken van mensen met dezelfde ambities als ik. Concurrentie.
Klik hier om het hele bericht te lezen.
Deel dit berichtPin ditDeel dit via e-mail
op 2 opmerkingen: Links naar deze post
Labels: , ,

zondag 30 september 2018

Een vorm van geluk

Het is avond. Met een veel te zware tas in mijn handen loop ik van de bushalte naar huis. Voordat ik de straat oversteek, hoor ik geblaf. Bekend geblaf. Ik versnel mijn pas. Als ik dichterbij kom, zie ik Bonny voor het raam, twee poten op de vensterbank, haar neus tegen het glas gedrukt. Nog voordat ik de voordeur achter me heb dichtgedaan gooit ze haar lichaam tegen me aan als een kat die kopjes geeft. Ik smijt de tas aan de kant, laat me op mijn knieën zakken. Ze legt haar kop op mijn schouder en ik aai haar, tot mijn hand over de tumor glijdt.

Twaalf en een half jaar oud is ze nu. Sinds een paar maanden heeft ze kwaadaardige tumoren, allemaal op gunstige plekken, ze groeien minder snel dan verwacht. In februari dacht ik niet dat ze in september nog zou leven. Ik dacht niet dat ze de e-reader van mijn schoot zou duwen omdat ze vond dat ik meer aandacht had voor het boek dan voor haar, dat ze mijn vliegticket te pakken zou krijgen en het zou verscheuren, dat ze krassen op de vensterbank zou maken omdat ze mij door de straat zag sjokken. Haar begroeting zou een cadeautje moeten zijn, dat ze me de hele avond volgt en uiteindelijk op mijn voeten gaat liggen om te voorkomen dat ik naar bed ga een vorm van geluk.
Klik hier om het hele bericht te lezen.
Deel dit berichtPin ditDeel dit via e-mail
op Geen opmerkingen: Links naar deze post

zaterdag 22 september 2018

Iemand afwijzen

Op Twitter krijg ik een privébericht van iemand. Eerder op de dag heb ik advies gevraagd over e-readers: ik wil er eentje kopen en ik vraag me wat welke anderen mij aanraden. Deze persoon reageert hierop. Ik bedank hem voor zijn advies. De volgende ochtend stuurt hij opnieuw een berichtje, deze keer met een opmerking over mijn uiterlijk. Ik reageer niet.
’s Avonds vraagt hij waarom ik stil ben. Ik leg hem uit dat mijn inbox op Twitter een chaos is en dat ik helaas geen tijd heb voor uitgebreide gesprekken. Hij vraagt mijn telefoonnummer. Ik vertel dat ik mijn telefoonnummer niet aan vreemden geef, herhaal dat ik geen tijd heb voor gesprekken en wens hem een fijne dag. Een uur later beginnen zijn scheldberichten.

Gemiddeld twee keer per week wijs ik iemand af via social media. Je zou denken dat ik er steeds beter in zou worden, maar dat valt tegen. Ik heb afgeleerd mijn excuses aan te bieden (‘sorry, dat lijkt me geen goed idee’), omdat het dan lijkt alsof ik iets fout heb gedaan en mensen daar ook op reageren alsof ik iets fout heb gedaan. Alleen het woord ‘nee’ vind ik te grof, de toevoeging dat een date alleen maar kan tegenvallen vanwege het ideaalbeeld dat social media creëren en ik in het echt nooit zo leuk kan zijn als op Twitter lokt discussies uit. Beginnen met een verzachtend ‘je lijkt me heel aardig’ geeft valse hoop, zeggen dat je nu al weet dat het niets zal worden is een toegangskaartje voor verwijten.
Klik hier om het hele bericht te lezen.
Deel dit berichtPin ditDeel dit via e-mail
op 1 opmerking: Links naar deze post
Labels: ,

zaterdag 15 september 2018

De jongen met het skateboard

Ik sta balend op een perron. Die ochtend heb ik een paar uur college gevolgd en ik ben onderweg naar mijn werk. De treinen rijden weer eens via een creatief schema, ik maak me zorgen of ik op tijd kom en ik probeer me te herinneren of ik niet per ongeluk een deadline ben vergeten. De trein komt eraan en automatisch zet ik een stap achteruit.

De trein toetert. Dat is één van de verschrikkelijkste geluiden die ik ken. Jaren geleden zat ik in de voorste coupé toen we, zoals de Nederlandse Spoorwegen het noemen, een aanrijding hadden met een persoon. De botten knarsten onder de trein zoals zand tussen je tanden. Een bleke conducteur kwam de coupé in om ons te vertellen wat er aan de hand was. Toen ik uit het raam keek, zag ik een personeelslid langs de trein zitten, de handen voor het gezicht geslagen. Telkens als ik een trein hoor toeteren, denk ik aan die dag, aan een machinist die ziet wat er enkele seconden later zal gebeuren, die weet dat remmen geen zin meer heeft en toch op de rem trapt.
Klik hier om het hele bericht te lezen.
Deel dit berichtPin ditDeel dit via e-mail
op 1 opmerking: Links naar deze post
Labels: ,

maandag 11 juni 2018

Uitgeven in eigen beheer of via een reguliere uitgeverij

Zoals iedereen die mij kent eigenlijk wel weet, ben ik actief op Twitter. Begin juni 2017 had ik ongeveer duizend volgers, inmiddels zijn dat er meer dan vijfduizend. Dat houdt in dat mijn tweets een vrij groot bereik hebben en dat mensen (soms maanden na dato) met me in discussie willen gaan over iets wat ik op Twitter heb gezet. Eén van de onderwerpen waar ik wekelijks wel wat over hoor, in een tweet, een privébericht of een e- mail, is schrijven – en dan vooral de discussie of uitgeven via een reguliere uitgeverij of uitgeven in eigen beheer beter is.

Allereerst moet ik zeggen dat ik geen antwoord heb op die vraag. Ik kan vertellen wat ik voor mezelf beter vind, maar niet wat voor jou beter is. Einde blog.

Of toch niet. Want hoewel het één niet beter is dan het ander, kan de ene keuze wel beter (of in elk geval beter overwogen) zijn. Om tot een keuze te komen, moet je eerst weten wat de verschillen zijn tussen regulier uitgeven en in eigen beheer publiceren:

Regulier uitgeven
Een reguliere uitgeverij is eigenlijk vooral een kwaliteitspoort. Als de naam van een reguliere uitgeverij op de kaft van een boek staat, weet je dat het boek ontstaan is door een redactieproces. Dat betekent niet dat jij het een fantastisch boek hoeft te vinden, maar het betekent wel dat het (in theorie) vrij is van spelfouten en onjuistheden, dat het (in theorie) een geloofwaardig verhaal is en dat de auteur samen met een team geprobeerd heeft om het best mogelijke eindproduct voor jou te maken. Het boek wordt ingekocht door boekhandels en van een debuutroman zullen zo’n vijfhonderd tot duizend exemplaren worden verkocht.

Voordelen
- Het kost je geen geld.
- Als je boek door een reguliere uitgeverij wordt gepubliceerd, weet je dat je echt wat kunt.
- Je hebt samen met je redacteur je best gedaan om het boek inhoudelijk fantastisch te maken en ook de spelfouten zijn eruit gehaald.
- De vormgeving en opmaak zijn door een professional gedaan.
- Je boek heeft een grote kans om ingekocht te worden door boekhandels en zal sneller worden ingekocht als je als auteur zelf een praatje met een boekhandelaar maakt.
- De uitgeverij heeft korte lijntjes met bijvoorbeeld media voor promotie en recensies.
- Je kunt zeggen dat je bij dezelfde uitgeverij zit als sommige Grote Namen.
- Je zal sowieso zo’n vijfhonderd tot duizend exemplaren verkopen van je debuutroman.

Nadelen
Het grootste nadeel van een reguliere uitgeverij is, volgens de mensen die met mij in discussie gaan, dat het ontzettend moeilijk is om er binnen te komen. Ik kan dat gedeeltelijk bevestigen. Je moet gewoon ontzéttend goed zijn (en terecht, want een uitgeverij investeert heel veel geld in jouw boek, het is een bedrijf dat geen zin heeft om failliet te gaan, geen liefdadigheidsinstelling) en ook nog geluk hebben. Dat je BN’er moet zijn om te publiceren is niet waar. Ik kijk vrij veel televisie en ik denk dat ik de meeste BN’ers wel ken – en de namen van debutanten zijn vaak niet die van BN’ers. Daarnaast is het ook een kwestie van geluk, maar dat geluk kan je deels manipuleren door bijvoorbeeld mee te doen aan schrijfwedstrijden en zo al een beetje een naam op te bouwen voordat je afwijzingen gaat verzamelen uitgeverijen gaat benaderen. Ook betekent publiceren bij een reguliere uitgeverij niet dat je meteen een bestseller te pakken hebt, de verkoop kan alsnog teleurstellen.

In eigen beheer uitgeven
Iedereen kan in eigen beheer uitgeven, bijna niemand wordt afgewezen. Dat is ongelooflijk handig, want als jij bijvoorbeeld vijftig gedichten over je overleden moeder hebt geschreven en die graag met je familie wilt delen, kan je via eigen beheer een mooi boek maken. Ook als je bijvoorbeeld een trauma hebt verwerkt, het proces hebt opgeschreven en dat graag als boek zou willen zien, is in eigen beheer uitgeven perfect. Via templates op een website of door midden van een mailwisseling met een medewerker verandert jouw tekst in een boek. Niets eindeloze gesprekken met een kopje koffie zonder een contract te hebben getekend, niets afwijzingen: in eigen beheer uitgeven gaat snel en efficiënt. Je kunt ervoor kiezen om het helemaal zelf te doen of om een tussenpartij (een bedrijf dat zich vaak 'uitgever' noemt) in te schakelen. Van een debuutroman in eigen beheer zal je, tenzij je zelf heel handig bent met het maken van promotie, gemiddeld zo'n tien tot honderd exemplaren verkopen.

Voordelen
- Als je je manuscript opstuurt, heb je (tenzij de inhoud in strijd is met de wet) garantie op publicatie.
- Bij een reguliere uitgeverij kan het proces vanaf het oorspronkelijke manuscript jaren duren, bij eigen beheer ben je vaak binnen een paar maanden al klaar.
- Als je het boek helemaal zelf uitgeeft, dus zonder tussenpartij, is de complete opbrengst voor jou.
- Als je trots bent dat je een verhaal hebt geschreven en als enige wens hebt om dat verhaal in boekvorm te zien, kan dat zonder afwijzingen, wachttijden of herschrijven.

Klik hier om het hele bericht te lezen.
Deel dit berichtPin ditDeel dit via e-mail
op 3 opmerkingen: Links naar deze post
Labels: ,

dinsdag 27 maart 2018

Stop onsmakelijke petities over zoenende mensen van hetzelfde geslacht

UPDATE: Tot mijn grote teleurstelling is de petitie niet goedgekeurd. 
Als de tekst niet leesbaar is, kan je erop klikken voor een vergroting.

Op 27 maart 2018 las ik dit nieuwsbericht. Samengevat staat erin dat het Reformatorisch Dagblad 40.000 flyers heeft verspreid over een petitie die de organisatie Gezin in Gevaar had opgesteld. Deze petitie ging over de posters van Suitsupply, waarop twee zoenende mannen te zien zijn. Hier kan je deze petitie lezen.

Dat was voor mij de druppel. Je gaat toch geen 40.000 mensen oproepen tot haat wegens twee zoenende mensen? Of dat nou mannen zijn, vrouwen, een man met een vrouw of twee mensen die zich een ander geslacht voelen, maakt niet uit. Het is ongelooflijk dat een uiting van liefde, want dat is een zoen, straks door misschien wel 40.000 mensen openlijk veroordeeld wordt. Dat noem ik haat en het verspreiden daarvan noem ik haatzaaien. Ik plaatste dit op Twitter:


Omdat ik me kan voorstellen dat deze campagne van Gezin in Gevaar en het Reformatorisch Dagblad ongelooflijk kwetsend kan zijn voor mensen van alle geaardheden, heb ik besloten om echt een tegenpetitie te starten: Stop onsmakelijke petities over zoenende mensen van hetzelfde geslacht. Op dit moment kan je de petitie nog niet ondertekenen. Je kunt me wel feedback geven op de inhoud, zodat ik nog dingen kan aanpassen. Op 28 maart 2018 gaat de petitie waarschijnlijk open, je zult het in dit bericht lezen zodra het zover is. Met deze petitie wil ik íédereen, met welke geaardheid dan ook, die zich gekwetst voelt door het Reformatorisch Dagblad en Gezin in Gevaar een hart onder de riem steken. Hoe meer mensen de petitie ondertekenen, hoe duidelijker het wordt dat een groot deel van Nederland dit soort haat NIET steunt.

De betreffende poster. Beeld: Suitsupply, via NRC Handelsblad.

Bij voldoende handtekeningen zal ik contact opnemen met het Reformatorisch Dagblad én met Gezin in Gevaar om de petitie met beide organisaties te bespreken op een respectvolle manier. Ik verwacht niet dat er iets uitkomt, want de standpunten van beide organisaties zijn nogal star en laten weinig onderhandelingsruimte over, maar dan heb ik het in elk geval geprobeerd. Het belangrijkste doel van de petitie is om te laten zien dat wij Nederlanders er zijn voor iedereen, welke geaardheid je ook hebt, en dat wij iedereen die te maken krijgt met nare opmerkingen, haat en zelfs discriminatie wegens geaardheid steunen.

Iedereen is mooi. Iedereen verdient liefde. Iedereen verdient het om verliefd te mogen zijn.

Reacties kan je onder het bericht plaatsen, mailen naar inhoudsloosgezwam@gmail.com of naar mij sturen via Twitter.

Als je op de hoogte gehouden wilt worden over de petitie: dit blogbericht zal steeds geactualiseerd worden. Daarnaast ben ik via de bovenstaande kanalen te bereiken. Via Twitter kan je op deze tweet reageren als je graag wilt tekenen en het meteen wilt weten als de petitie open is:


Deel dit berichtPin ditDeel dit via e-mail
op 1 opmerking: Links naar deze post

woensdag 14 maart 2018

Tweeten over televisie

Zoals veel van jullie weten, ben ik erg actief op Twitter. Ik tweet vooral veel over televisieprogramma's en ik heb op dit moment ruim 4100 volgers. Met relatief veel mensen die je tweets lezen, kan je onmogelijk iedereen tevredenstellen. De laatste weken heb ik vrij heftige reacties gekregen op deze tweets, dus ik heb besloten om mijn manier van tweeten hier uit te leggen, zodat ik niet meer afzonderlijk hoef te reageren op iedereen met kritiek/persoonlijke aanvallen/bedreigingen. 

De directe aanleiding voor deze blogpost is de conversatie op Twitter die je hieronder in plaatjes zal zien, over het programma Vier Handen Op Eén Buik. Op elk plaatje kan je klikken voor een vergroting.





Ik vind deze tweets erg interessant, zeker omdat het kennelijk niet oké is om te reageren op iemands opmerking zonder diegene persoonlijk aan te vallen en het helemaal prima is om iemand 'in- en intriest' te noemen. Daarnaast ga ik ervan uit dat iemand die zich aangesproken voelt door mijn tweets prima in staat is om zelf te reageren, het is vrij makkelijk om met mij in contact te komen, ook buiten Twitter om. Maar goed, terug naar de kern van dit bericht: ik ga uitleggen hoe ik te werk ga als ik tweet over televisie. Er zijn een aantal factoren waarmee ik rekening houd:

1. Mensen kiezen er zelf voor om op tv te komen
Als je op televisie verschijnt, kijken er mensen naar je. Ik ben zelf wel eens op de radio geweest en toen heb ik ook meningen over mezelf teruggelezen. Dat hoort erbij als je de media opzoekt. Dat geldt trouwens ook voor Twitter - ik tweet, dus ik kan reacties verwachten. Een belangrijk feit: mensen kiezen er zelf voor om op televisie te komen. Ze zijn géén slachtoffer. Ik kies er zelf voor om te tweeten, dus als iemand me een keer 'in- en intriest' noemt, ben ik géén slachtoffer. Dat laatste is wel een aanval op de man (of vrouw, in dit geval) en niet op de bal, iets waar ik zelf niet aan doe.
Klik hier om het hele bericht te lezen.
Deel dit berichtPin ditDeel dit via e-mail
op Geen opmerkingen: Links naar deze post
Labels: , ,

vrijdag 19 januari 2018

Ik kan er nét niet bij - Sander Verheijen

Ik hoor vaak dat lezen een vorm van escapisme is. Ooit dacht ik dat zelf ook, toen ik jonger was en meende dat ik iets van literatuur wist. Inmiddels weet ik beter: lezen is jezelf confronteren met de realiteit. In goede fictie laat de schrijver je de wereld vanuit een nieuw perspectief zien en in goede non-fictie gebeurt hetzelfde. Een boek uit categorie ‘goede non-fictie’ is Ik kan er nét niet bij, geschreven door Sander Verheijen.

Verheijen beschrijft in het boek zijn leven met zijn vrouw Jip en met hun twee zoontjes: Willem en Maurits. Willem is geboren met een hersenafwijking en Maurits blijkt autisme te hebben. In heel veel korte hoofdstukjes, sommige maar een halve pagina lang, zie je hoe het gezin in elkaar steekt en hoe Verheijen en zijn vrouw roeien met de riemen die ze hebben.

Klik hier om het hele bericht te lezen.
Deel dit berichtPin ditDeel dit via e-mail
op Geen opmerkingen: Links naar deze post
Labels:

woensdag 17 januari 2018

The Picture of Dorian Gray - Oscar Wilde (recensie)

Ik geloof niet dat ik ooit een boek heb gelezen dat te vergelijken is met The Picture of Dorian Gray, geschreven door Oscar Wilde. Ik geloof ook niet dat ik het ooit zo moeilijk heb gevonden om mijn mening over een boek te geven, maar ik ga het toch proberen. Zoals altijd is deze recensie spoilervrij.

The Picture of Dorian Gray gaat over Dorian Gray (niet Grey, excuses aan de liefhebbers van een slecht geschreven boekenserie over grijze dingen), die geschilderd wordt en wenst hij nooit ouder zal worden. Wat hij dan nog niet weet, is dat zijn wens vervuld zal worden. Dorian Gray wordt geen dag ouder, maar zijn portret wel. De eerste versie van dit boek werd gebruikt als bewijsmateriaal om auteur Oscar Wilde te veroordelen tot dwangarbeid wegens homoseksuele handelingen. In deze versie van het boek zijn de expliciete homoseksuele passages geschrapt - de impliciete niet - en zijn er zes hoofdstukken toegevoegd door Wilde zelf.

Dit is de editie die ik heb gelezen. Eigen foto.
Klik hier om het hele bericht te lezen.
Deel dit berichtPin ditDeel dit via e-mail
op 3 opmerkingen: Links naar deze post
Labels: ,
Abonneren op: Posts (Atom)