Recensie: Het slechte pad - Robert Galbraith

Op dit boek heb ik lang gewacht. Ik heb zelfs overwogen om het in het Engels (Career of Evil) te kopen, want de Engelse versie verscheen op 20 oktober 2015 en de Nederlandse versie afgelopen donderdag. Maar ik lees nog steeds het liefst in het Nederlands en de vorige vertalingen waren goed, dus ik wist mezelf te beheersen. De Engelse recensies waren fantastisch, dit boek zou het beste deel uit de serie zijn. Maar dat vind ik, na Het slechte pad één keer gelezen te hebben, niet.

Niet dat ik dit boek slecht vond, hoor. Ik vind het echt heel goed. Waar het bij de twee eerdere delen nogal lang duurde voordat je in het verhaal zat, is dat hier binnen twintig pagina's. De humor, zeker in het begin van het boek, is geweldig. In mijn ogen zijn er echter wel wat problemen. Het eerste is de kaft. Een heel mooie kaft weer, overigens. Alleen staat er 'thriller'. Als je mijn recensies van Robert Galbraiths eerdere boeken Koekoeksjong en Zijderups hebt gelezen, weet je dat ik de serie juist zo leuk vind vanwege de detective-elementen, vanwege het feit dat de auteur de lezers niet probeert te choqueren, de satire en de originaliteit.

Zonde grote spoilers te geven: in het boek zitten hoofdstukjes die zijn geschreven vanuit de dader. Deze zijn zeer vrouwonvriendelijk, heel hatelijk en de persoon in kwestie krijgt eigenlijk geen positieve eigenschappen of diepere laag. Ik zou ze geschreven kunnen hebben, zo vlak en doelloos zijn ze. Daarnaast halen ze een groot deel van het mysterie weg. Je wilt dat Strike de dader opspoort, dat hij meer weet dan jij, maar nu ben jij als lezer degene die meer weet. Dat haalt het gevoel dat Strike zo slim is onderuit; hij anticipeert voor de lezer juist redelijk laat, omdat de lezer allang weet wat er in het hoofd van de dader omgaat.

Hier staat 'mysterie'. Op mijn eigen exemplaar staat echt 'thriller'. Persoonlijk vind ik het eerste beter.

Risico's

Ik weet niet of ik wel eens heb verteld over het manuscript dat ik jaren geleden naar een uitgeverij stuurde. Het was, nu ik het document open heb staan en het teruglees, niet eens dramatisch slecht. Het was gewoon een aaneenschakeling van clichés en namen die elk hoofdstuk weer anders werden gespeld, maar het had een constante toon en ik zie er vooral veel plezier in. Ik had het niet echt herschreven. Daar had ik twee redenen voor.

Eén: dat vond ik gewoon kutwerk.
Twee: ik was doodsbang dat iemand anders hetzelfde idee zou hebben en eerder klaar zou zijn.

Ik heb al heel lang geen verhaal geschreven met zo veel woorden, maar ik denk dat ik het redigeren daarvan nog steeds kutwerk zou vinden. Als ik bedenk hoe lang ik soms bezig ben om een kort verhaal (lees; drie A4'tjes) 'goed' te krijgen, ben ik bang dat een manuscript me minimaal tien jaar zou kosten. Mijn tweede reden is natuurlijk bullshit. Als je zelf origineel bent, hoef je niet bang te zijn dat mensen hetzelfde bedenken. En als je niet origineel bent, is hetgeen wat je niet wilt allang gebeurd en zijn er al boeken met dat onderwerp.

Je denkt natuurlijk dat dat manuscript werd afgewezen. Maar dat werd het niet, niet meteen. Na maandenlang gewacht te hebben - langer dan er op de website van de betreffende uitgeverij stond - was ik het zat en besloot ik de uitgeverij te mailen om te vragen waar mijn afwijzing bleef.
Dat konden ze mij niet vertellen.
Want ze waren mijn manuscript kwijt.