Mijn eerste boekpresentatie!

Ik moet het verdacht vaak uitleggen aan bekenden, maar schrijven is veel werk. Heel veel werk. Het afgelopen jaar heb ik meegeschreven aan de bundel Historische Verhalen – korte verhalen uit de Oudheid. Negen van de 22 verhalen zijn van mijn hand (volgens de officiële spellingregels moet ik negen hier voluit schrijven en 22 niet, Nederlands is een creatieve taal). Om te vieren dat het werk gedaan was, organiseerde Historische Verhalen een boekpresentatie in het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden.

Boekpresentatie
Onder het tweede kopje in dit bericht zal ik terugkomen op het harde werken en uitleggen waarom een historisch verhaal schrijven hard werken is, maar eerst gaan we het over het belangrijkste hebben: de boekpresentatie. Een feestje en een belangrijk moment in de carrière van elke schrijver. Onze boekpresentatie was dus op een passende locatie en begon met een lezing van Kim Beerden, die colleges geeft bij de studie Geschiedenis aan de Universiteit Leiden en die ook de inleiding van het boek heeft geschreven. Ze vertelde over geschiedenis als bron van schrijvers en filmmakers en over wat volgens haar een goed historisch verhaal was.

Daarna werd ik met de andere auteurs – Key Tengeler en Denise Michelle Pol – geïnterviewd. Het was een superfijn interview waarin we alle drie uitgebreid het woord kregen om te vertellen over onze eigen verhalen. Ik schreef er dus negen, Key zeven en Denise zes. De interviewer, Mike Spaans, stelde goede vragen en praatte de hele boekpresentatie fantastisch aan elkaar. Key en ik hadden bedacht dat het een goed idee zou zijn om de uitgever, Rik van der Vlugt, even naar voren te halen voor een paar vragen. We hadden hem dat niet verteld, dus hij werd nietsvermoedend uit het publiek gevist. Hij deed het heel goed en achteraf vond hij het wel leuk, geloof ik. 😊

Elke afbeelding kan vergroot worden door erop te klikken. V.l.n.r.: Mike Spaans, ik (met m'n gele schoenen), Denise en Key.

Recensie: Naar bed, naar bed - M.J. Arlidge

Noot vooraf: je kunt deze recensie rustig lezen als je het boek nog niet hebt gelezen. Hij bevat geen spoilers.

Sinds ik vorig jaar per ongeluk Piep zei de muis kocht en recenseerde, ben ik fan van M.J. Arlidge. Naar bed, naar bed is het vijfde deel in de serie over Helen Grace, de politieagente die de meest gruwelijke zaken weet op te lossen. Het vorige deel, Klikspaan, is mijn favoriete boek uit de serie en persoonlijk vind ik Naar bed, naar bed geen beter boek – het is een ander boek.

Naar bed, naar bed is namelijk een overgang. In de eerste delen van de serie leren we Helen Grace kennen: de fantastische agente die buiten haar werk eenzaam is en zich tegen betaling laat slaan om zichzelf beter te voelen. In dit boek komt die verhaallijn tot een climax, want het verhaal speelt zich af in de wereld van BDSM. Net als in de andere boeken is dat niet storend. Het gaat om geweld en om macht, niet om seks. In dit boek is geen enkele seksscène aanwezig, dus als je 50 Shades of Grey in thrillervorm verwacht, heb je pech.

Arlidge is geen schrijver, geen stilist. Hij is een verteller. De zinnen zijn simpel en doeltreffend, het taalgebruik is kort en krachtig. Alles staat in dienst van het verhaal en er is geen ruimte voor poëtische vertellingen of literaire trucjes. De dialogen zijn vlijmscherp en elk hoofdstuk is een spanningsopbouw op zich.