Griekenland #2: Iets met cocktailbars en andere bezienswaardigheden

Samos is geen feesteiland. Mensen komen er voornamelijk voor het strand, voor de rust en voor de prachtige omgeving. Zelf vind ik dat eigenlijk wel fijn, want uitgaan kan ik thuis ook en ik vind het zonde van de vakantie om een hele dag lang je kater uit slapen. Misschien word ik oud, misschien ben ik saai, maar in elk geval, door deze houding heb ik wel een berg tips voor toekomstige vakantiegangers naar één van mijn favoriete Griekse eilanden. Wat mag je niet missen in Samos?

Alle foto's zijn door ons gemaakt. Als je een grotere versie wilt zien, kan je op de foto klikken.

1. Kerken
Frederique van TUI (zie: dit bericht) zal het je niet vertellen, dus vandaar dat ik dit even doe: Samos heeft heel veel kloosters en kerken, en bijna overal is het de bedoeling dat je je schouders en knieën bedekt hebt als je naar binnen gaat. Je kunt een kaarsje opsteken als je dat fijn vindt. Vaak staat er geen vast bedrag dat je moet betalen en kan je zelf kiezen wat je geeft. Kijk niet gek op als je mensen heel fanatiek alles in zo’n gebouw ziet kussen (ik kon mijn ‘oh my god!’ nog net binnenhouden), dat hoort blijkbaar bij het orthodoxe geloof. In de kerken zijn geen beelden of schilderijen maar iconen. Zoals een Griekse archeologe tegen ons zei: ‘Veel mensen vinden ze lelijk. Baby Jezus lijkt bijvoorbeeld sprekend op een geest.’

Een klooster in de heuvels boven Pythagoreio.

2. Wijn
Hierover verschillen reisgenoot Linda en ik een beetje van mening. Ik vond de wijn in Samos heerlijk. Ze hebben verschillende soorten: witte (die vond Linda ook lekker), rode, rosé en dessertwijn. Vooral die dessertwijn is fantastisch. Op de eerste avond kregen we die nadat we de rekening van het diner hadden betaald: een behoorlijk vol glas met één blokje ijs erin, koud en mierzoet. Oh, en ook nog met een behoorlijk hoog alcoholpercentage. Linda werd er, ehm, iets minder gelukkig van. Gelukkig hadden we al snel een oplossing gevonden: alle drank die zij niet hoefde, goot ik gewoon naar binnen. Ik heb niet voor niets in een monoloog over alcohol in m’n Tinderbeschrijving staan.

Op Samos vind je veel katten.

Recensie: Piep zei de muis - M.J. Arlidge

Ik ging op vakantie en ik had in mijn hoofd een beeld van mezelf (twintig kilo slanker dan ik ben) in bikini (tien tinten bruiner dan ik ben) op het strand met een chicklit. Zelf had ik geen ongelezen exemplaren meer liggen en mijn moeder had ook niets interessants dat ik kon stelen lenen, dus ik besloot om naar de boekhandel te gaan. Daar besefte ik dat ik bijna twee weken weg zou zijn en dat één boek niet genoeg was.

Uiteindelijk nam ik er vijf mee, maar dat is nu niet boeiend. Ik was dus in de boekhandel en ik zag een stapel zwarte kaften met een briefje erop dat niet zou onderdoen voor een monoloog uit Romeo en Julia: een heuse liefdesverklaring voor een boek dat Piep zei de muis heet. De schrijver van het briefje was gevallen voor de inhoud, maar voor mij was het bij het zien van de titel al liefde op het eerste gezicht.

Piep zei de muis is geschreven door M.J. Arlidge en is het tweede deel van een thrillerserie over inspecteur Helen Grace. Het eerste deel was niet meer op voorraad in de winkel.
‘Is het erg als ik deze eerst lees?’ vroeg ik aan de verkoper.
‘Nee hoor,’ zei hij. ‘Je kunt die boeken prima los van elkaar lezen.’

Op zich was het geen leugen. Lezen ging inderdaad 'prima'. Het is alleen een beetje jammer dat het eerste deel volledig wordt samengevat in dit boek, waardoor ik al weet wie de dader is en hoe de zaak uit dat boek in elkaar steekt. Ik hoef dat boek dus niet meer te lezen. Dat is geen wereldramp, maar als je dat wilt voorkomen: lees eerst het vorige deel, het heet Iene miene mutte. Deel drie is overigens ook al verschenen. Ik hoop ze allebei ook nog te recenseren.

Hè shit, nu heb ik al verklapt dat mijn recensie positief zal zijn. Alle spanning is weg, je kunt stoppen met lezen, fijne dag nog.

Of wacht. Ik zal het kort houden.

Griekenland #1: Iets met ratten en kakkerlakken

Ik ben net terug van een kleine twee weken vakantie op het eiland Samos in Griekenland. Vooral bekend uit de media, die er een hobby van hebben gemaakt om het toerisme daar kapot te maken door continu te berichten over vluchtelingen. Daardoor was ik best benieuwd naar die vluchtelingen. Ik hoopte er een paar te interviewen voor mijn blog, misschien zelfs op film, want ik was heel benieuwd naar hun verhaal. Maar helaas: er waren geen vluchtelingen op Samos. Wat was er dan wel?

1. Frederique
Frederique is de reisleidster van TUI (waarbij we hadden geboekt) op Samos. Ze deed iets heel bijzonders: ze gaf me hoop. Ik studeer namelijk Taalwetenschap en ik dacht eigenlijk dat ik daarmee alleen uitkeringstrekker kon worden. Maar nee, Frederique bewees dat ik ook prima reisleidster bij TUI kon worden. Daarvoor hoef je namelijk helemaal niets van – in dit geval – Samos te weten!

Of het nou ging over de prijs van de taxi of die van de bus, Frederique noemde standaard een bedrag dat ongeveer drie keer zo hoog was als de chauffeur voorstelde. Ze vertelde ons dat dat we, als we naar een dorp of strand wilden met de bus, eerst naar Samos-stad moesten reizen en daar moesten overstappen. Het schema in de receptie liet ons echter zien dat de bus gewoon naar alle richtingen reed vanuit Pythagorion, het dorp waar wij zaten.

Het mooiste kwam ongeveer in het midden van onze vakantie. Linda, een goede vriendin en reisgenoot, en ik wisten niet zo goed wat we die dag wilden ondernemen en vroegen haar om advies. Het antwoord?

‘Geen idee.’

Ik vond uiteindelijk een foldertje over kajakken dat compleet in het Grieks was. Omdat Frederique had verteld dat ze vorig jaar ook al op Samos werkte, wist ik zeker dat zij me kon aanwijzen waar de openingstijden stonden in de folder. Vol goede moed vroeg ik haar dat. Het antwoord?

‘Ik spreek geen Grieks.’

Pythagorion, Samos. Alle foto's in dit bericht zijn door ons gemaakt.

2. De schoonmaakster
We verbleven in hotel Kouros Bay, een aanrader voor iedereen die een degelijk hotel wil voor een niet al te hoge prijs. Van de inbegrepen services (wifi, de airco) moet je je niet te veel voorstellen, maar wat zij aan kwaliteit missen, probeert de schoonmaakster uit alle macht goed te maken. Ze vouwt ware kunstwerken van je pyjama, gooit al de flessen water die je eigenlijk mee wilde nemen op pad in de prullenbak en ze let op jouw kilo’s door de baklava die je voor ’s avonds had bewaard zelf op te eten. Dat kost allemaal zo veel tijd dat ze er helaas niet meer aan toekomt om het dode insect naast je bed op te ruimen.

‘De zus van Frederique,’ noemden we haar telkens wanneer we naar de supermarkt slenterden om nieuwe flessen te halen.

De binnenplaats van hotel Kouros Bay.