Elf minder literaire leessuggesties

Het is eindelijk vrijdag...

... en daarom zijn hier elf boeken die je leven beter maken. Deze kwam ik tegen in Londen en helaas wilde ik geen tweehonderd kilo aan bagage mee naar huis nemen, anders had ik ze ter plekke gekocht. Om mezelf - en jullie - te herinneren aan het belang van échte literatuur, diepe psychologische analyses en intellectuele essays, heb ik hier een lijstje gemaakt van elf potentiële Nobelprijswinnaars.

1: 101 Things To Do Instead Of Playing On Your Phone.

Dit werk is het gezicht van de samenleving van nu. We hebben allemaal een iPhone, als we jarig zijn verschijnen er ballonnen op ons Twitterprofiel en we willen altijd meer dan het maximale (vandaar 101 in plaats van gewoon 100). Het symboliseert de domheid van de oudere generatie (hoezo zouden we alleen spelen op onze telefoon? Hay Day is geen spel hoor, dat is oorlog)  en tegelijk is de hoofdkleur oranje, zodat wij Nederlanders deze zomer toch iets kunnen aanschaffen dat bij ons juichpak past.

Recensie: My Uncle Oswald - Roald Dahl

Toen ik My Uncle Oswald in een enorme boekenwinkel in Londen vond, dacht ik dat het een kinderboek van Roald Dahl was. Ik had mijn armen al vol met andere boeken en ik herkende de titel niet, dus ik besloot het gewoon mee te nemen. Misschien was het wel een jeugdboek dat helemaal niet was vertaald in het Nederlands, wie weet.

My Uncle Oswald is geen kinderboek. Een kleine waarschuwing vooraf: het boek gaat over seks, dus deze recensie ook. Als je jezelf als preuts, jong of politiek correct beschouwt, kan je misschien beter stoppen met lezen. Ik meen het. Dit boek is niet geschikt voor de gevoelige lezer. En ook niet voor het universiteitsnetwerk, vandaar dat ik dit nu in Word typ en het later heel vlug op mijn blog ga zetten.

... alleen naar huis

Dit is het vervolg op het bericht Samen uit, ...

Wat ik precies voel, kan ik niet onder woorden brengen. Het lijkt alsof iemand mijn maag in zijn handen houdt, hem ronddraait en hem bekijkt, nieuwsgierig als een wetenschapper die benieuwd is of zijn chemische brouwsel zal ontploffen als hij er een druppel vloeistof in laat vallen. Af en toe knijpen de handen, te onzeker, te hard. Dan stokt mijn ademhaling.

Als ik het hostel uit loop, laat ik de handen achter. Ik neem de metro naar Picadilly Circus, want dit is niet de eerste keer dat ik in Londen ben. Elisa was degene die wilde bepalen welke metro’s we namen, waar we heen gingen en waar we zouden overstappen, maar ik ken de stad op mijn eigen chaotische manier. In de metro is het zo druk dat ik tussen vijf mensen sta ingeklemd. Een kinderwagen stoot bij elke schok tegen mijn enkels. Wanneer we bij mijn station zijn en er twee meter en tien mensen tussen mij en de deuren staan, mompel ik zonder verwachting: ‘Excuse me.’
Nog voordat ik het tweede woord heb uitgesproken, heeft iedereen een stap opzij gedaan en kan ik naar de deuren lopen.

Op zaterdag deden Elisa en ik een afternoon tea bij Kensington Palace: een verjaardagscadeautje van mijn ouders.

Recensie: The Complete Sherlock Holmes - Sir Arthur Conan Doyle (1/2)

Over de televisieserie Sherlock schreef ik al een recensie, maar sinds vandaag heb ik ein-de-lijk alle verhalen over de beroemde detective in mijn bezit. Een paar ken ik al, de meeste heb ik nog niet gelezen. Aangezien dit boek ruim 1100 pagina's heeft, ik nog zes andere boeken moet lezen en ik niet kon wachten om over dit boek te schrijven, deel ik de recensie op. Dit is deel één, deel twee volgt later.

Gisteren heb ik tijdens een college waarin we druktechnieken moesten bestuderen Tindertje gespeeld met mijn buurvrouw. Elk 'lelijk' drukwerk schoven me naar links, elk mooi drukwerk bekeken we wat beter voordat we het dumpten. Een ander boekje dat ik dit weekend kocht (Insults every man should know, dat ga ik ook recenseren als ik alles gelezen en wat geprobeerd heb) stelt het volgende over uiterlijk: 'Everyone is ugly if you look long enough.'
Dat kan je ook zeggen over druktechnieken, maar goed, ik heb daar zo ongelooflijk veel foto's van dat ze een eigen blog verdienen, dus die blog komt ook nog. Nu heb ik drie nog te verschijnen blogs aangekondigd in minder dan tweehonderd woorden en ook mijn avontuur in Londen is nog niet klaar. Is dit een record?

Terug naar Sherlock. Wat ik probeer te zeggen, is dat deze recensie zal gaan over uiterlijk. Nee, niet over Benedict Cumberbatch, maar over het boek. Dat is ook heel mooi! Ik heb het voor mijn verjaardag gekregen en ik ben er zó blij mee.

Samen uit, ...

‘Als de Eurostar rijdt, gaan we gewoon met de trein naar huis,’ zeg ik. ‘Afgesproken?’
‘Afgesproken,’ zegt Elisa*.

Het is zaterdagavond 21 november, mijn 21e verjaardag, en we zitten in een bar in Londen. Voor mij staat een halve liter ale, Elisa heeft een cider die Thatcher’s Gold heet. Het was mijn idee. Ik vind mijn eigen verjaardag een beetje ongemakkelijk. Mijn familie is groot, twee dagen na mij is een neef jarig, negen dagen na mij een andere neef, een dag later weer een neef en mijn overleden oma, en mijn verjaardag is ook nog eens de trouwdag van diezelfde oma en mijn nog levende opa. Op zowel de basis- als de middelbare school was ik niet de enige in mijn klas die jarig was op 21 november. Soms wisten docenten alleen dat ik jarig was en werd Pietje niet gefeliciteerd, soms wisten ze alleen dat Pietje jarig was en werd er niet voor mij gezongen.

Lieve lezer

Het spijt me. Daar wil ik mee beginnen.

Ik had een column geüpload op de website van Metro in de hoop dat hij in de krant zou komen, maar helaas. Hij was niet goed genoeg en/of de concurrentie was beter. Dat kan, dat vind ik niet erg. Ik vind het al fantastisch dat deze column dagenlang in de top vijf op de website heeft gestaan en dat er bijna zeventig mensen gestemd hebben.

Om stemmen vragen is heel lastig, egoïstisch zelfs. 'Ik ben zo belangrijk dat ik met m'n kop in de krant wil. Voor de tweede keer.' Dat is eigenlijk wat ik je vertel. Heerlijk sympathiek, nietwaar?
Zeggen dat ik het niet zo bedoel zou hypocriet zijn: ik wíl immers met mijn kop in de krant, ik wíl immers meer lezers voor mijn blog, ik wíl immers meer volgers op Twitter en ik wíl immers die honderd euro die Metro aan elke columnist belooft. Ik ben een egoïst. Mijn blog heet Inhoudsloos gezwam, dat klopt - hij is echter wel een blog, een plek op internet die ik aan mezelf heb gegeven, een schetsboek dat ik met de hele wereld wil delen. Ik had ook een dagboek kunnen kopen en niemand lastig hoeven vallen, maar daar heb ik niet voor gekozen.

Ode aan een toiletjuffrouw (column)

Allereerst: iedereen die op deze column gestemd heeft, ongelooflijk bedankt! Dit blogbericht gaat dieper in op de reden dat ik om stemmen vraag, mocht je behoefte hebben aan een uitleg.

Enfin. Metro heeft besloten om deze column niet te publiceren, dus daarom zet ik hem hier neer. Ik ben er namelijk nog steeds hartstikke blij mee en ik vind oprecht dat veel mensen het comfort dat een schoon toilet biedt onderschatten. Deze column is gebaseerd op een blogpost over de toiletten op station Den Haag Hollands Spoor. 

Ode aan een toiletjuffrouw

Sinds een vriendin van mij een junk in het toilet van de trein vond, vermijd ik die privécoupé. Liever betaal ik vijftig cent om zonder ongewenst gezelschap in een hok te kunnen plassen. Meer dan een hok was het stationstoilet niet voor mij, tot ik kennismaakte met de wc’s op station Den Haag Hollands Spoor en hun koningin.

Ze had donker haar, droeg een bril in dezelfde kleur en glimlachte toen ik haar mijn muntstuk gaf. ‘Die kant op,’ wees ze, hoewel ik de deuren al kon zien. Twee schoonmaakkarren waakten bij de ingang, haar trouwe lijfwachten die elke dag weer uitvoerden wat zij hen opdroeg. Ik stond niet langer in de Schilderswijk, ik was in haar paleis beland.

In de toiletten zelf hing een haakje, zodat ik mijn tas niet op de grond hoefde te zetten. Dat haakje was overbodig, want de vloer glom. De bril van de wc was witter dan de tanden van Beyoncé en hij was omhoog geklapt. Een prettige luchtverfrisser zweefde door de ruimte, aanwezig maar niet té. Op het muurtje boven de wc-pot stonden een prullenbakje, de luchtverfrisser en een bloemetje. Je zou er bijna een tijdschriftenrek bij verwachten, zo gezellig was het.

Toiletten op Den Haag Hollands Spoor

Er is ook een columnversie van dit blogbericht.

*

Sinds een vriendin van mij een junk in het toilet van de trein vond, mijd ik die privécoupé. Met een volle blaas red je de anderhalf uur van Leiden naar Tilburg niet, dus als de nood hoog is, kom ik uit bij de openbare stationstoiletten. 

Je betaalt vijftig cent aan een bakje of als je gelukt hebt aan een toiletjuffrouw, je haast je het hok in, met een beetje geluk heb je een haakje waaraan je je tas kunt ophangen, je stapt het hok uit, richting de wastafel, waar hopelijk nog zeep aanwezig is. Dat is tot nu toe mijn ervaring met de stationstoiletten. Die ervaring is redelijk beperkt, want tot vandaag had ik alleen Den Bosch gehad.

Den Bosch is een lief station. De omroepers zijn behulpzamer dan elders, de conducteurs geven je informatie wanneer er iets niet volgens plan loopt en degene die de bestemming in de trein aankondigt noemt het regelmatig 'het station in de mooiste stad van Nederland'. De toiletten in Den Bosch voldoen, maar niet meer dan dat.

Nu riep de natuur mij in Den Haag. Hollands Spoor nog wel, het station in de beruchte Schilderswijk, waar ook wel eens iemand is doodgeschoten door een agent. Je kunt je voorstellen dat ik lichtelijk huiverig was toen ik naar het bordje met 'WC' schuifelde. Dit zou een andere ervaring worden dan Den Bosch, dat wist ik zeker. En inderdaad, dat werd het.

Uitgeven in eigen beheer

'Je mag mijn boek recenseren!' zegt Mila*, terwijl ze me stralend aankijkt. We zitten tegenover elkaar op een terras, zij met een glas sinaasappelsap en ik met een verse muntthee.
'Je boek?' echo ik.
'Mijn boek. Volgende maand komt het uit.'
'Oh wauw, gefeliciteerd zeg.'
'Dankjewel.' Mila neemt een slok van haar sinaasappelsap en laat hem door haar mond rollen. Eerst bolt haar linkerwang op, vervolgens de rechter. 'Luister, ik bestel zelf wat exemplaren waar ik mijn handtekening inzet. Die komen iets eerder beschikbaar dan de boeken voor de verkoop. Wat denk je ervan als jou zo'n exemplaar geef? Het zijn maar tweehonderd pagina's, die heb je zo gelezen. Dan ben je de allereerste die een recensie over mijn boek heeft geschreven!'
'Eigenlijk recenseer ik niet in opdracht -'
'Het heet Zonsondergang in de bergen*,' praat Mila opgewekt verder, 'en ik wéét dat jij een hekel hebt aan zulke titels, maar geloof me, dit boek is anders. Je gaat het fantastisch vinden. Het lijkt een beetje op jouw eigen verhalen, ook met een plottwist en zo, en ik heb me uiteraard laten inspireren door Charles Dickens, al zegt mijn moeder dat er ook een stukje thriller in zit. Je houdt toch van thriller? Dit is perfect voor je blog.'

Hartjes op Twitter

Vandaag heb ik medelijden met alle aseksuelen, Lord Voldemort, mezelf en ieder ander die worstelt met het begrip 'liefde'. Vandaag heeft er een internationale ramp plaatsgevonden. Vandaag is het sterretje met het woord favorite op Twitter vervangen door een hartje met het woord like.

Ten eerste komt het natuurlijk lekker ongeïnspireerd over. Het hartje kennen we allemaal van Instagram, het aantal likes van Facebook. Ik heb een Twitteraccount omdat het anders is dan deze twee media: op Twitter wil ik gillen, schreeuwen, krijsen, janken over televisieprogramma's, het openbaar vervoer, mijn blog en het leven. Boodschappen van 140 tekens de wereld in slingeren zoals je een bowlingbal richting de kegels gooit. Op Instagram wil ik foto's plaatsen en kijken hoeveel #hashtags ik kan verzinnen. Op Facebook plaats ik alleen blije, enigszins belangrijke gebeurtenissen waarvan ik weet dat ze likes gaan krijgen. Nu heb ik geen idee meer wat ik op Twitter moet doen. Alleen gebeurtenissen delen waarvan ik weet dat ze likes gaan krijgen? Foto's plaatsen en die 140 tekens compleet vullen met hashtags? Bedankt voor de identiteitscrisis, hartje met like.