Een relatie gaat altijd stuk. Het is een achtbaanrit,
even cliché gezegd, en na een tijd(je) heb je het hoogste punt gehad. Dan kan
het niet meer beter worden. Vriendschappen bereiken diezelfde top, al lijken ze
daar een stuk langer op te blijven hangen. Een Songfestival kan je winnen, maar
dan weet je dat het heel lang duurt voor dat een tweede keer gebeurt. Carrières
hebben een memorabel jaar, of een memorabele tijd. Het leven zelf volgt die
regel ook. Opeens weet je dat je nooit meer zo gelukkig of gezond of fit zal
worden als je ooit was. Het beste is achter de rug. Je bent nu begonnen met
sterven.
Momenten en vonkjes kennen geen regels. Daarom houd ik zo van ze. Ze gaan niet
over hoogtepunten. Iemand praat tegen je, je luistert, je leert een mens kennen
en je leert iets over het leven. Een station later moet je gesprekspartner de
trein verlaten en is het moment voorbij. Er zijn geen verplichtingen. En vooral
geen verwachtingen.
Ik denk dat er een hoop stuk gaat door die verwachtingen. Als je zelf oprecht
bent, verwacht je oprechtheid van een ander. Als je zelf zou helpen bij een
ongeluk, verwacht je dat een ander dat ook doet. Als je zelf vreemdgaat, word
je extra argwanend naar je partner(s). Mensen maken ontzettend vaak de fout
door te denken dat iedereen hetzelfde is als zij. Je reflecteert een hoop van
je eigen karakter onbewust op je omgeving, waardoor je teleurgesteld wordt,
omdat je omgeving anders reageert dan jijzelf zou doen. Het verschijnsel faalangst is ook gerelateerd
aan verwachtingen, al zijn dat vooral verwachtingen die je zelf creëert.
Juist door verwachtingen ontstaan momenten – of beter gezegd, door het gebrek
eraan.
‘Jij maakt altijd dingen mee in de trein,’ zei iemand laatst tegen me.
Dat komt omdat ik volledig open in die trein zit. Ik verwacht niets van niemand
(behalve in de stiltecoupé, daar word ik een beetje onvriendelijk wanneer
mensen het Franse volkslied gaan zingen en op de maat mee beginnen te
klappen). Zelfs wanneer mensen tegen me
praten, verwacht ik niets. Ik luister alleen, ik reageer, ik geef antwoord.
Stap voor stap, heel rustig, compleet eerlijk, want ik ken die mensen niet. We
delen geen verleden en we zullen elkaar na een gezamenlijke tien minuten/half
uur/uur/reis nooit meer zien. We willen niets van elkaar, we hebben geen
verborgen motieven, we zijn niet op zoek naar vriendschap. En juist daardoor
leren we elkaar op een prachtige, pure manier kennen, waar we allemaal rijker
van worden.
Ik heb nooit een oordeel over de mensen die ik in de trein ontmoet. Hun
omgeving zal genoeg oordelen hebben. Ik luister alleen naar hun verhaal en
probeer daarvan te leren. De vrouw uit de gevangenis droeg een zwarte beha,
compleet zichtbaar onder een shirt dat eruit zag alsof ze een tijger had
geprobeerd te knuffelen. Dat zag ik pas toen ze opstond. Daarvoor had ik alleen
aandacht voor haar gezicht gehad. Als we elkaar niet in een moment hadden ontmoet,
was ik waarschijnlijk met een brede boog om haar heengelopen. Nu had ik geen
oordeel, dus zag ik niet eens wat ik gezien had moeten hebben.
Ik wil jou vragen om hetzelfde te doen. Sta open, vorm een uitzondering in onze
individualistische maatschappij. Luister wanneer iemand tegen je praat, laat je
telefoon en iPod eens in je tas en vlecht je haar, of kijk eens uit het raam,
of bestudeer de coupé. Er zijn zoveel bijzondere mensen op de wereld en er is
geen beter tijdstip om ze te ontmoeten dan een moment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten